/11 /11

Мајките знаат да бидат неверојатно досадни: доктори за општи места во стилот - „ќе настинеш“, „слаб си“ и слично. Кога на тоа ќе се додадат постојаните критики кон вашите деца, давање совети кога никој не го бара, зачудени од идејата синот или ќерката да оди на море со друштво, бидејќи патот е долг и полн опасности кои демнат зад секој свиок, како и ситни критики - „можеше да си ја четкаш косата“, „дека другиот кармин ти стои подобро“, „здолништето ти е прекратко“ или „зошто по ѓаволите ја пушти таа брада“ и слично од делата на аматерски стилисти кои негуваат многу мајки, логично е да се претпостави дека нивните деца често мислат дека се досадни и заморни.

Грижата, всушност, е убиец на секоја радост во животот.

Со години мислев дека мајка ми е таква, а потоа, еден ден, кога искрено се погледнав во огледало, сфатив дека и самата припаѓам на тој древен автохтон домашен вид. За малку ќе станав имиџ и можност на класична задушлива мајка. И тогаш дојдов до заклучок дека ако не научам да се опуштам, ако не успеам да застанам и да го третирам моето возрасно дете во секое време како возрасна, автономна и рамноправна личност, од која имам толку многу да научам – дека не само што ќе зборувам предвреме, туку дека ќе и станам јаже околу вратот. И кој нормално би сакал такво нешто?

Како што ние сакаме насмеани, опуштени и весели деца, а не намуртени, така нашите деца сакаат насмеани и опуштени мајки, а не врховни судии и обвинители доживотно. Сакаат, кога веќе сме ги воспитале и одгледале, да им бидеме пријатели и соговорници, сакаат опуштени моменти обележани со пријателство, разбирање и меѓусебно почитување. Тие сакаат да се однесуваме кон нив како што се однесуваме кон нашите пријатели. Сакаат муабет, хумор, сакаат да им бидеме некако млади. Нема врска дали имаме години или брчки, има врска со почит. Да им кажеме дека се во право, и дека нешто не знаеме, а не да кукаме или критикуваме, туку да ги фалиме и поддржиме.

Кој сака расправии? Кој сака да се дружи со некој што постојано критикува? Мислам, на тоа треба да се работи - мајката секогаш може да биде подобра. А кога мајката е подобра, се е подобро.
Сè уште, да ви кажам искрено, учам дека мојот збор не мора да биде последен, и дека не само што не е важно да се биде во право, туку е многу важно да се каже дека не сте во право.
Кога после еден ручек во локалното кафуле, кога ја прашав како го поминала времето со мене, ќерка ми лежерно ми кажа дека си поминала прекрасно, сфатив, по којзнае кој пат, дека животот е генијален само за оние кои се подготвени да учат, но не и за оние кои мислат дека знаат сè.

Мирјана Бобиќ Мојсиловиќ