/11 /11

Претераната срамежливост кај децата треба да се земе сериозно и бара внимание од нивните родители. Кога на јавни места детето се држи за родителот и одбива секаков контакт со кого и да било, тоа дефинитивно треба да предизвика загриженост.

Симптомите за претераната срамежливост вклучуваат одбивањето на детето да зборува со кого и да било. Таа не сака да игра во група со други деца, секогаш се дистанцира и претпочита да останува само.

Привремената срамежливост се надминува. На некои деца им е тешко да се вклопат во групата, но потоа им е добро таму. Срамежливоста во повеќето случаи се совладува во градинка или најдоцна во основното училиште. Други деца пак, остануваат срамежливи и понатаму.

Во најчест случај детето се плаши од возрасни, кои се различни од нивните родители. Тоа се чувствува најмногу, кога станува збор за мажи. Кога сепак тоа е срамежливо и меѓу врсници, тоа дефинитивно зборува за тешка фаза на состојбата.

Контактот со врсници му помага на детето да ја развие вештината да комуницира со други луѓе, нивните чувства, како и сите вештини за приближување понатаму во животот. Со тек на времето нивната социјална вештина и знаење заостанува и тие стануваат понезрели од врсниците.
Во некои случаи срамежливост спрема деца од иста возраст, соученици и добро познати може да произлегува од страв. Детето се плаши на потсвесно ниво од тоа како ќе го гледаат другите.

Колку изолирано е едно дете, толку односот на децата околу него  се влошува. Тие деца се потешко здобиваат пријатели. Ако односот се задржи подолго време, овие деца добиваат проблеми со своето емоционално и ментално здравје.
Родителите и возрасните околу детето се оние кои треба да му помогнат да се надмине оваа состојба. Ако родителот почувствува дека нешто слично се случува во градинка или во училиштето, веднаш треба да зборува со воспитувачите и учителите. Ако детето сепак не се дружи, се наметнува итна помош од детски психолог.
Кога детето има вакви проблеми, можат да се направат многу работи, за да му се помогне. Родителите можат да организираат собири со негови врсници дома, каде што ситуацијата му е позната. Тоа ќе му даде поголема сигурност и доверба.

Тоа може да се запише на спорт или во некакви воннаставни активности. Еден искрен разговор исто така може да помогне. Родителите треба да ги поттикнуваат детето да се спријателува со своите врсници и ако тоа не се случува - да му помогнат да најде решение за неговиот проблем.