/11 /11

Колку често сте го слушнале Вашето дете, занесено во играта, да изговара некои реченици како да се наоѓа во друштво? Секако дека е нормално детето, играјќи си, да имитира некои животни ситуации и да повторува некои реченици кои ги слушнало. Но тоа не значи дека има измислено пријателче. Што и да мислиме ние за тоа, многу светски детски психолози сметаат дека измисленото пријателче е прекрасен начин за детето да ја искаже својата креативност.  Измислените пријатели се нормална и честа развојна појава и не се знак на психичко пореметување.

Дури 65% од децата имаат имагинарно пријателче кое најчесто се јавува од 2,5 – 3,5 години и таа фаза може да трае до деветтата година. Почесто се јавува кај девојчињата отколку кај момчињата. Кај децата кои одат на училиште се јавува подеднакво кај двата полови. Детето може да има и повеќе измислени пријатели и не мора секогаш да се работи за човечки пријател, туку тоа можат да бидат и животни. Иако појавата на измислено пријателче може да ги збуни и загрижи родителите, се покажало дека активната игра на улоги, која се манифестира низ играта со имагинарното пријателче е позитивна  за развојот на детето и му помага при совладување на чувствата кои детето не ги разбира. Едно истражување покажало дека најчесто пријателчињата ги измислуваат децата кои имаат способност за емпатија.

Најчесто тие деца се социјално интелегентни, имаат помалку комплекси и уживаат во друштво. Постоењето на имагинарно пријателче предупредува дека детето е веќе зрело и му овозможува подобар емоционален и когнитивен развој, како и креативен развој. Делумна одговорност за појава на измислени пријателчиња кај децата имаме и ние родителите, бидејќи на децата од мали им даваме плишани животни, им раскажуваме приказни, бајки, им пуштаме цртани филмови и други измислени ликови.

Измислените пријателчиња често надокнадуваат  некоја потреба на детето, што не значи дека родителите нешто прават погрешно. Детето може така да си го надокнади другарчето, кое на пример заминало во друг град. Измислените пријателчиња повеќе се јавуваат кај децата кои се единци и кај првородените деца. Исто така се јавуваат и кога детето ќе добие сестричка или брат, бидејќи тогаш во главно вниманието на родителите е насочено кон новиот член на семејството.  Ако детето било изложено на некоја стресна ситуација, на тој начин може да се соочува со ситуацијата. Имено, децата не можат сите чувства  и фрустрации да ги изразат со зборови и често ги пренесуваат на надворешен објект, во случајов на имагинарниот пријател.

Заклучок на сето ова е дека појавата на измисленото пријателче во животот на детето е корисна, па родителите треба да се опуштат и да го прифатат пријателчето како да е вистинско, бидејќи за детето навистина е. Ако родителите одбиваат да веруваат дека пријателчето постои, детето се чувствува отфрлено.

Треба да се внимава ако измисленото пријателче се задржи кога  детето ќе тргне на училиште, ако ги спречува развојните активности на детето како што се учење, играње со другарите, одење на училиште.  Во тој случај родителите би требало да побараат стручно мислење.