/11 /11

Решив да им помогнам на мајките кои дојат по моето ужасно искуство обидувајќи се да ја дојам мојата ќерка. И камен-темелник на советите што им ги давам на мајките е поддршката: без оглед какви се нивните одлуки за хранење на бебето.

Јас ги направив сите истражувања за породувањето што можев да ги направам во деветте месеци. Посетував часови, читав книги и разговарав со професионалци. Јас точно знаев што ќе правам кога ќе дојде време да го родам моето прво бебе.

Бев преплашена да родам. Не можев да верувам дека ова бебе во мојот стомак некако ќе излезе од мене. Слушнав дека породувањето личи како да стискаш портокал преку носот. Зачудена што жените тоа го прават одново и одново за историјата на човештвото, сакав да бидам подготвена.

Јас го направив изборот да имам медицинско раѓање и убаво гледам на тоа. Всушност, болките и породувањето беа најдобриот дел од мојата приказна.

Тоа што се случи после ми остави трајни белези.

Ја држев мојата ќерка во рацете додека ме возеа до мојата соба. Болницата беше „пријателска за бебињата“ и тие работеа напорно за да го промовираат тоа.

Направив толку многу истражувања за тоа како да се пораѓам и што да очекувам, што заборавив да научам за периодот по породувањето. Сфатив дека ќе бидам уморна како нова мајка и мислев дека доењето ќе ми дојде како дишење. Тоа е природно, нели?

Доењето може да биде природно, но тоа сигурно не значи дека е лесно.

Следните два дена во болница, се обидов и не успеав да ја дојам ќерка ми. Направивме контакт кожа на кожа, и давав огромни можности и пробував барем на секои два часа како што ми беше кажано. Но... Кога таа ќе се обидеше да цица, тоа не функционираше. Тогаш, ќе плачеше, плачеше и ќе заспиеше.

Ја родив во сабота во 3 часот наутро. Морав да чекам до понеделник наутро за да го видам консултантот за доење во болницата.

Во меѓувреме, таа не добиваше млеко. Таа разви жолтица. Тоа е акумулација на премногу билирубин во организмот и може да доведе до опасни напади на новороденчиња ако не се третира. За жал, новороденчињата имаат само еден начин да се ослободат од вишокот билирубин: преку нивниот измет. Тоа беше проблем затоа што ќерка ми не јадеше, и затоа немаше измет.

Нејзината жолтица продолжи да се влошува, што резултираше медицинските сестри и лекарите да ме третираат на поинаков начин. Почнаа да се прашуваат зошто не ја хранам повеќе, зошто времето на хранење не беше подолго, зошто не сум поупорна.

Моите објаснувања за моите борби беа исполнети со фрустрација.

Кога конечно го видов консултантот за лактација, таа ми даде додаток за брадавица, ми покажа како да ја држам ќерка ми, а потоа замина. Никогаш не дојде да види дали почнува да цица, и никогаш не ја процени како проблематична.

Медицинската сестра се повеќе се фрустрираше со мене. Таа напомена дека формулата ќе биде следна ако не се соберам. И да, тоа беше закана. Беше груба со цел да ми објасни колку е лоша формула за моето бебе. Таа ми рече дека е неприфатливо тоа што јас одвојувам само пет минути за доење, иако мојата ќерка не ни сакаше подолго од тоа.

Побарав пумпа за градите. Медицинската сестра одби да ми донесе една.

Не можев да разберам зошто, па ја прашав.

Таа рече дека пумпањето и нудењето млеко со шише би го натерало бебето да се одбие од доење. Тие беа болница за бебиња, така што може да промовираат само доење. Јас не треба да и го дадам шишето; Наместо тоа, само треба да ја дојам ќерка ми.

Јас инсистирав.

Конечно, таа се предаде и ми донесе пумпа за гради. Таа ја спушти торбата со делови од пумпата за градите на креветот и остана без збор. Седев таму со отворена уста додека ја затвори вратата зад себе. Потоа ги погледнав деловите на пумпата во скутот, сфатив како да ги составам и се обидов да ја вклучам пумпата.

Немав поим како се испумпува млеко. Но, на крајот сфатив. Капки течност во боја со мед се собраа во малите колекции на чаши. Кога и понудив во шише на мојата ќерка, таа јадеше среќно, и за прв пат падна во сон од што беше задоволна.

Борбите не завршуваа тука, но најдов советник за лактација кој беше поддршка и призна дека пумпањето е неопходност сe додека не се повлече жолтицата на мојата ќерка. Нејзиниот совет беше првиот што ме натера да не се чувствувам осудено, или како помалку од мајка, затоа што пумпав наместо доење.

Мојата приказна продолжува со тешкотии и завршува со мене како се измолзувам целата прва година од животот на мојата ќерка. За тоа време, решив да станам овластен советник за доење и да научам сe што можам за доењето. Никогаш не сакав да го поминам тоа, и сакав да се осигурам дека другите мајки нема да имаат потешкотии како мене.

За време на моето образование за советник за лактација, не можам да ви кажам колку чудно изгледав. Другите мајки кои доеја не можеа да веруваат дека испумпував млеко. Повремено, ќе сретнев други мајки кои не можеа да разберат зошто не дојам. Но, јас сe уште и давав на ќерка ми мајчино млеко.

Уште полошо е за мајките кои ги хранат своите бебиња со формула. И, дозволете ми да ви кажам, јас сум огромен поборник за формула ... ако на бебето му треба или ако мајката реши да ја даде. Тоа е најдобрата алтернатива на мајчиното млеко, давајќи им ги на бебињата сите хранливи материи што им се потребни за да растат и напредуваат.

Кога мајките не дојат, дали од што не можат да го сторат тоа или решат да не го сторат тоа, тоа ги става во опасност нивните бебиња. Мојата ќерка е совршен пример. Се тресам да помислам што можеше да се случи ако не инсистирав на пумпање на градите.

Здравјето на мајката е уште еден факт што честопати се занемарува. Мајките можат да одлучат да не дојат од цела низа причини. Секоја причина е легитимна и треба да биде избор на секоја мајка, евентуално со помош на нејзиниот систем на поддршка. Кога мајката е засрамена затоа што не дои, резултатите се движат од обесхрабрување до тешка постпородилна депресија.

Дозволете ми да ви кажам нешто: Мајките даваат се од себе! Тие се обидуваат да го хранат и да го сакаат своето бебе на најдобар начин. Така, следниот пат кога ќе видите жена како храни со шише, со формула или мешано… дајте и насмевка и продолжете со денот.

Доењето е прекрасна работа за мајките и бебињата што можат да го сторат тоа. Но, за оние што не можат, нема потреба од срам и тоа прави повеќе штета отколку добро.