/11 /11

Секако, тоа нема да му се случи на секого, но секогаш може да се надевате.

Уживајте.

Ја запознав мојата пријателка Моира кога нејзиниот син беше околу двегодишен.

Живееше во куќа наспроти куќата која штотуку ја изнајмив и таа беше бремена со своето второ дете.

Се дружевме на нејзиниот трем и таа ќе ми кажеше каде се наоѓаат сите добри ресторани во соседството и јас ќе и 'кажев за пијаните вечери надвор со пријателите. Бев импресионирана од нејзината спретност во домот, а таа беше импресионирана од мојот невнимателен, непланиран живот.

Кога беше во 37-та недела од бременоста, ме праша дали не ми пречи да го надгледувам нејзиниот син, пред нејзината мајка да стигне, ако добие породилни болки. Мене ми беше чест што таа всушност ми веруваше толку многу што сака да ми го довери нејзиното дете. На крајот на краиштата, жените можат да се породуваат со денови.

„Ах, не јас“, рече Моира. Затоа прашав колку време и било потребно на нејзиниот син да стигне тука. „44 минути“, одговори таа. „Мислиш 44 минути откако започна да врши притисок?“ Се обидов да ја коригирам. „Не, 44 минути од моментот кога мислев дека може да се случи сè додека тој не беше овде“.

Таа ми рече дека стана среде ноќ, мислејќи дека мора да оди во тоалет. Избриша и виде крв, па се загрижи и се облече да оди во болница. Тогаш имала една болка и си помислила: „О, човеку, тоа е тоа“. Потоа го разбудила сопругот и се упатиле во болница. Имала уште една болка во гаражата за паркирање и се чувствувала како да треба да изврши притисок, но се држела додека не влезе во болницата. Медицинските сестри ја слушнале нејзината приказна и само ги превртеле очите. Во моментот кога ја ставиле на кревет, таа и рекла на медицинската сестра дека сака да напне, па медицинската сестра рече: „ајде, пробај“ и излезе бебето. Нема болка. Само ... еве

Во овој момент, си реков дека Моира мора е некој идиот.

Сигурно не можете да имате трудови само 44 минути и туку така да се породите. Сигурно дека таа беше една од оние луѓе што негираа болка, или се премногу бесчувствителни за да ја забележат. Мислам, жената е околу 70 килограми и околу 160 цм. Не е како таа да има огромни колкови и некоја вагина како пештера што може едноставно да се изнервира и да испушти детето надвор.

Само за да се замешам во разговорот, реков дека ќе бидам подготвена со мојот телефон, во случај таа да треба да трча по улицата за да го роди бебето. Таа ми се заблагодари и ме предупреди дека минала 38 недели минатата недела и дека може да се породи во секое време. Кимнав и веднаш заборавив на тоа.

Следната недела ме сретнува сопругот на Моира, ме поздравува на улица сиот радосен: „Еј, каде си тргнала?“ Му реков дека сум на кошаркарски натпревар, „Зошто?“. „Затоа што имаме уште едно мало момче!“ тој среќно ми рече. „Моира го роди за 22 минути. Само што ги испративме во болницата “.

Свето срање. Таа не е луда. Таа е изрод. Среќен, среќен изрод.

Овој пат, на 38 седмици, мислеше дека мора да оди во тоалет. Се избриша, виде крв и знаеше дека доаѓа бебето. Нејзиниот сопруг летал кон болницата, ја фрлил во инвалидска количка и врескал: „жеееeена миииии раааааѓааааа. Сега! “

Една од постарите медицински сестри дојде и ја праша на колку минути се јавуваат нејзините контракции. Додека Моира се качи на креветот, рече дека немала контракции. Исто како што медицинската сестра одговори: „Тогаш се сомневам дека се породувате, да погледнеме.“. И тогаш се појави бебето.

Надвор се појави бебето луѓе!!!

Овие деца не се кикиритки. Двете момчиња тежеа меѓу три и четири килограми.

Непотребно е да се каже, зачудениот болнички персонал ги ослободи Моира и нејзиното бебе со добра приказна за следната смена.

Летаме низ времето четири години. Моира е бремена по трет пат.

Мудро, нејзиниот сопруг прочитал статија „Како да се роди бебе дома“. На 38 седмици, Моира станува да оди во тоалет, се чувствува малку „поинаку“. Извици кон нејзиниот сопруг, „време е“. Скока од креветот, ја фрла Моира во кадата и  ја донесува својата ќерка на свет.

Колку е неверојатно?

Како што реков, таа не е голема девојка по кој било дел од имагинацијата. Нејзината мајка имала просечни породувања со сите три нејзини деца - не е премногу голема, не премногу дебела. Па, што ја прави Моира различна?

Претпоставувам дека е само среќа на ждрепката како: оваа ќе биде добро градена, оваа ќе има слух за музика или оваа ќе биде природно слаба со големи цицки. За Моира рекле: оваа ќе раѓа најбрзо. Тоа и било пишано.

Значи, на сите вас мајки кои се плашите од породувањето. Никогаш не знаете, може и вие ќе  имате златен билет, па прекрстете ги прстите.

И исчистете ја кадата.

Преземено: pregnantchicken