/11 /11

Зајко реши да патува по светот. Стави во една торба еден леб, едно шише вода, малку месо, една зелка и две морковчиња. Ја нарами торбата и тргна на далечен пат.

Патуваше преку планини и гори, преку реки и езерца мали. Се умори зајко од брзиот од и седна да јаде под синиот небески свод. Само што го извади лепчето од торбата, дојдоа врапчиња рој:

- Гладни сме, дај ни малку лепче.

На зајко му падна жал за малите врапчиња и изрони половина од својот леб. Врапчињата почнаа да јадат, а зајко продолжи по својот пат.

Одејќи така во реката виде рипчиња кои се насобрале и сите јадат од една ронка леб. На зајко му падна жал и му го изрони сиот леб на рипчињата. И додека ги гледаше како среќно јадат, зајко беше повеќе од сит.

На патот околу светот сретна и еден волк.

- Зајко, имаш ли нешто во торбата за мене?

- Имам малку месо, рече зајко и му го понуди месото на волкот.

Таман реши да ја јаде зелката цела, се појавила една зајачица бела.

- Ќе ми дадеш ли еден гриз?

Зајко и ја даде зелката цела и доби бакнеж од зајачицата бела.

Кога погледна во торбата, останале само морковчиња две. Касна малку и продолжи по патот свој, среќен што со една торба храна нахрани толку многу од животинскиот род. Среќно потскокнуваше и се поголеми хоризонти освојуваше, задоволен од себе иташе кон својата цел, да го прошета светот бел.

Заклучок од приказната: Бидете хумани кон гладните. Поделете дел од својата храна и бидете двојно посреќни.