/11 /11

Да го испратиме летото тивко и свечено,

летото кое со волшебна рака

плисна низ полето растопен бакар

и како голем сликар на ленено платно

нацрта сонце златно.

А беше предел од сува земја испукана,

припек од кого свенаа тревите

и мравја колона низ посевите,

беше жега од која прегоре цветот,

беше уморна птица во летот.

Да го испратиме летото тивко и свечено,

тој предел од стогови и од копи

што наскоро ќе го снема, ќе се стопи,

па во нас ќе остане некаква трага

како мал белег од удар на длето,

и можеби малечка тага

за едно топли, минато лето

Живко Николовски