/11 /11

Ден и ноќ

Господ имал две клопчиња, едното бело, а другото црно, белото било врзано со црното. Кога ќе го одвиткал белото ќе било ден, а кога ќе го одвиткал црното ќе се сторело ноќ. Толку многу долго било преденото, што дури да го соберел белиот конец на клопче, ќе почнел да го одмотува црниот и ќе било ноќе.

Бидејќи биле врзани краевите на клопчињата, кога го виткал белото во зимно време, Господ виткал и од црното предено на белото клопче и од тоа се намалувал денот, а се зголемувала ноќта. Така и во лето растел денот, а ноѓта се намалувала.

Земјотрес

Господ Земјата ја имал врзано сета со тељои и сите краеви од тељоите му биле во левата рака. И покрај тоа што биле тељоите со милиони, милиони, милиони што број им немало, пак Господ знаел кој тељ од кој дел е и штом ќе видел од некој страна дека луѓето се разлошиле, Господ ќе го потргнел тељот од таа област или од таа земја и веднаш ќе се стресела земјата.

Каин на Месечината

Кога Каин го убил брата си Авел, Господ го прашал кој го убил:

- Каине, Каине, кој го уби брата ти? - му рекол

- Јас не сум му вардач Господи, ноќеска да го вардам, за да видам кој го отепал - му рекол Каин.

Кога ги чул Господ тие лажливи зборови од Каина, го проколнал да биди обесен во Месечината за век и веков, за да биди вардач ноќе, да ги гледа сите ноќни убиства што ќе се прават од лошите луѓе и да се плаши, да се страши и да се треси, обесен како лист на некоја гора. Секој човек можел да го види Каина обесен во Месечината, кога е полна Месечина и ден денеска.

Сонцето и Месецот

Кога ги направил Господ Сонцето и Месечината, еднакви беше ги направил да светат: Сонцето да свети дење, а Месечината да свети ноќе, за да биди како денот, така и ноќта. Арно ама пуста завист од Месечината, ја донесла работата да се скара со Сонцето и сега да биди темна.

Зошто? Ич за ништо, туку од будалако на Месечината!

Откако ги создал Господ, почнала Месечината да му се фали на Сонцето и да му вели:

- Јас сум поубава, јок јас посилно греам, јок јас поголема сум!

Еднаш, двапати, претрајало на Сонцето, арно ама таа не се сеќавала оти е срамота да се фали и откако му дошла до носо на Сонцето му пребликнало:

- Е доста се фалеше, мори Месечино - и рекло Сонцето - мори бесрамнице, еве за тебе што треба, да ти се затни устата со една волска лепешка!

Згора на тоа, грабнало Сонцето една лепешка и фрлило по Месечината за да и ја затни устата, арно ама и устата и образот и окото и ги закашкало.

Ете оттогаш стана Месечината темна и срамна и набргу се крие од срам, од Сонцето.

Адаптирал: Барбара Синадиноска