/11 /11

Брачниот пар одлучи да му помогне на исплашеното девојче па и кажаа дека заедно ќе ја побараат нејзината мајка. Ги набљудуваа минувачите и здогледаа една многу убава жена.

- Дали ова е твојата мајка? – го прашаа девојчето.

- Не. Мојата мајка е многу поубава.

Тргнаа понатаму. Жената го држеше девојчето за рака. Секој пат кога во далечина ќе здогледаше жена, девојчето поцврсто ја стегаше раката на жената со надеж дека тоа е нејзината мајка.

Кон нив доаѓаше прекрасна  млада жена со долга коса и прекрасен цветен фустан.

- Дали ова е твојата мајка? – го прашаа девојчето.

Девојчето одмавна со главата и почна да плаче.

- Тоа не е мајка ми. Ви кажав. Мојата мамичка е убава...многу поубава од оваа тетка...

Почнаа да се палат првите ламби...Што уште можеме да направиме? Каде да ја бараме мајката на малото девојче?

Тогаш здогледаа како кон нив со брз чекор доаѓа една жена. Нејзината облека беше стара и преголема, чевлите искинати, а косата разлетана од брзањето и ветрот. Нејзините раце беа груви и валкани, а лицето уморно. Само очите и светеа како две тажни ѕвезди во ноќта.

- Сирота бездомничка...помисли жената и сакаше да премине на другата страна со девојчето.

Тогаш девојчето викна:

 - Еве ја мојата мама! Мамичкееее....и се затрча кон кутрата жена. Мајката падна на колена и ги рашири своите раце во кои малото девојче влета како птица во гнездо.

Кога се изгушнаа и избакнаа, мајка и ја подигна во раце, па нешто си зборуваа и шепотеа во најголема среќа. Брачниот пар се прегрна, немо посматрајќи ја таа убава глетка. На жената почнаа да и течат солзи по лицето...