Браќа и сестри

/11 /11

Оваа појава не е само емоционален израз, туку длабок психолошки и социјален феномен што влијае на однесувањето, улогите и перцепцијата на младите во семејството и пошироко.

Зошто помладото дете „останува мало“?

1. Улогите во семејството и очекувањата

Во динамиката на семејството, помладото дете често го добива најголемото внимание и заштита од сите членови. Родителите, а понекогаш и постарите браќа и сестри, имаат тенденција да го штитат помладото дете, гледајќи го како „бебе“ на семејството. Ова ја формира неговата социјална улога која го поставува во позиција на некој што сè уште треба да биде чуван и негуван.

2. Психолошки аспекти на идентитетот

Помладото дете често ја усвојува улогата на „младо и зависно“, што влијае на неговиот идентитет и начинот на кој се гледа себеси и другите. Овој идентитет може да остане длабоко вкоренет и во возрасна доба, со чувство дека сè уште заслужува поголема грижа и внимание.

3. Културните и социјални норми

Во многу култури, помладото дете традиционално се смета за „посебно“, сèуште мало во очите на заедницата. Ова влијае на начинот на кој тие се третираат, со очекување дека ќе бидат помалку одговорни или поштедени од обврските.

Кои се позитивните и негативните страни на оваа улога?

Позитивни страни:

• Поддршка и грижа. Помладото дете често добива повеќе емоционална поддршка и грижа, што може да го направи посвесно и повеќе социјално поврзано.
• Голема поврзаност со семејството. Оваа улога често го зајакнува семејното единство и љубовта.

Негативни страни:

• Зависност и недостаток на самостојност. Останувањето во улогата на „мало дете“ може да ја ограничи самостојноста и развојот на независност.
• Тешкотии во преземање одговорност. Оваа улога понекогаш води кон избегнување на обврски и животни предизвици.
• Стигма и недоволна сериозност. Помладото дете може да биде третирано како помалку зрело или компетентно, што може да го ограничи и во професионалниот и во личниот развој.

Како помладото дете може да расте и да се ослободи од оваа улога?

Клучот лежи во балансираната поддршка и јасните очекувања од семејството и околината. Родителите и блиските треба да му овозможат на помладото дете да преземе одговорност, да донесува одлуки и да се изразува слободно.

Психолошка поддршка, отворена комуникација и позитивно поттикнување му помагаат да изгради зрел идентитет кој не е врзан за „малото дете“ туку за способен и самостоен човек.

Фактот дека помладото дете често останува „мало“ во очите на другите не е само мит, туку резултат на сложени психолошки, социјални и културни фактори. Препознавањето на оваа улога и свесната работа за нејзино менување може да им помогне на помладите деца да се развиваат во самостојни и исполнети личности, без разлика на нивниот редослед на раѓање.