/11 /11

Боите на есента

Есен е. Ни доцна, ни рана.

Сал што не паднала првата слана.

По гранките на дрвјата овошни

се уште плодови висат.

Едни жолти, други црвени,

но сите опојно мирисаат

- Леле, ама си жолта!

едно јаболко на дуњата и рече

- Сигурно си болна,

од гранката чинам ќе паднеш до вечер...

- Јас болна?! - дуњата навредено врати

И потешка и поздрава сум од тебе,

барем десетина пати!

- Поцрвена од мене гледам ти си...

Но бојата не одредува кој колку на дрвото ќе виси!

Една крушка, кантарушка,

наесен што зрее

чу што зборуваат, па почна да се смее...

- Во животот - им рече

ништо вечно не е.

Сал сонцето за сите нас

подеднакво грее!

Но секое годишно време

своја боја си има...

Зелената е на пролетта,

жолтата е на есента

а бело се е, во зима!

Бојата пак на летото

на ниту една друга слична не е...

Речиси не се ни гледа,

а сите топло не грее...

Во тој миг оттука

три дечиња минаа

- Леле - викнаа - колку се зрели!

И сите три ги скинаа.