/11 /11

Кога имате деца, секој ден е полн со изненадувања, особено од изненадувачки (тешките) прашања кои децата постојано ви ги поставуваат. Веќе имам (какво - такво) искуство и опремена сум со инстант решенија за незгодни прашања, но пред некој ден, моето најмало дете, 5 годишниот син, ме остави без зборови.

Се разбуди и прво нешто што изговори беше - мамо, што е животот? Во обид да ја скријам мојата неспремност и изненаденост, барајќи зборови со кои на 5-годишник би му објаснила што е животот, се фатив себе си оставена без зборови и потоната во сопствени прашања, па навистина, што е животот?? Како во своите 35 години не успеав да си одговорам на ова прашање. Ќе биде добар филозоф од тебе - му реков. Прв пат во животот променив тема на разговор,му одвлеков внимание со појадокот и планови за денот. Но, три утра подоцна, син ми по четврти пат се разбуди со тоа прашање. Два дена претходно разговаравме дека животот е кога ќе се роди бебе, гледавме видеа како се создава бебе ( цртан филм, секако, соодветно анимиран за негова возраст), па дојдовме до некој задоволувачки разговор дека животот е стандардното - се раѓаме, растеме, учиме, живееме, имаме деца, внуци, па умираме. Сепак, не доволно задоволувачки за 5 годишно дете. Ни за 35 годишна мајка всушност. На четвртото утро кога го постави истото прашање, решив дека мора да преземам нешто посериозно.

Една година од животот, живееме во пандемија. Една година од детскиот живот, детството, нивниот развој е во застој. Нема дружење со другарчиња, нема посета на роднини, нема гости дома, нема одење во продавници, нема шетање без маска... Стрес, стрес, стрес. Постојано читам артикли од психолози на оваа тема и истите тврдат дека сето ова има поголем стрес врз децата. Повеќе од една година сум 24/7 заедно со нив, па си спомнувам колку пати биле сведоци на сериозни разговори помеѓу возрасни дома или присутни додека разговарам на телефон. "Ова не е живот" - сум спомнала многу пати, се присетувам. Затворени дома, изолирани од сите, "семејните собири" се сведуваат на онлајн разговори преку камера. Пред да смислам (уште еден недоволно добар) одговор тоа утро, му реков - животот е нешто што не се објасува со зборови туку се доживува. Ги испратив децата да измијат заби и им најавив дека денес ќе имаме целодневна активност во која ќе доживееме она што брат им прашува - што е животот. Секој од тројцата зеде учество во подготовката на појадокот. Јадевме низ разговор, со смеа и музика во позадина. Сонцето беше на наша страна. Набрзина подготвивме ранец и отидовме до блиската плажа. Иако беше средина на април, се ослободивме од јакните, од маските, од обувките и чорапите. Трчавме по песокот, шлапкавме во езерото, градевме замоци, ги храневме лебедите. Без вести, без тензични корона разговори, без маски, дишевме со полни гради, без одвикнување "не допирај тука", плажата беше празна. Среќа, се што гледав на нивните лица во тој момент беше среќа, среќа која ми ги исполнуваше градите додека безгрижно дишев после една година. Најмалиот син легна на песокот, гледаше во небото, се смееше, мижуркаше додека сонцето му сјаеше во очи. "Ова е животот" - му реков и неговата насмевка покажа дека најпосле тоа е одговорот кој толку го бараше. Безгрижна игра на плажа, дишење без маски, газење бос по песокот - тоа е животот и се што за едно 5-годишно дете треба да претставува животот.