/11 /11

Таа знае како да каже ПРЕГРНИ МЕ. И нејзините мали раце успеваат да ме прегрнат. Никогаш никој не ме гушкаше со помалку, а да има толку многу во него. Целиот свет, мојот и нејзиниот, застанаа меѓу два носа допирајќи се. Едниот прчест, другиот бодлив.

Таа знае да каже ДУША. И да го крене малиот врат за да можам да ја бакнам токму таму, во чистата душа.

Таа знае да каже ГАЛИ. И нејзините мали прсти поминуваат низ мојата долга руса коса што ми го скокотка носот и не и е гајле.

Таа знае да каже ЉУБОВ и со своите мали усни, гордо, остава влажна трага на мојот уморен образ.

Таа знае да каже со многу надеж АЈДЕ, ширејќи ги рацете кон мене, а потоа кога ќе мислам дека сите патеки се затворени за мене, нејзината мала сила во мене започнува сè.

Таа знае да каже НЕ. Зборот што јас како возрасна сè уште учам да го изговарам.

Таа има петнаесет месеци и целата е ткаена со детска чистота.

Остани таква, за да ја потсетиш мајка ти на сè што заборава кога времето се забрзува низ секојдневниот живот.

Остани на тој начин да ме потсетиш на вистинските работи што можат само да го запрат ова лудо време. На работи што кај  мајките ги бришат брчките.

Остани на тој начин да ме потсетиш колку може да биде добар светот само затоа што си во него.

Остани така тивко да ми кажеш да не трчам по среќа на друго место, туку дека мојата среќа е таму, во креветот покрај твоите тврдоглави кадрици.

Остани така. Не менувај се, затоа што твојата мајка расте со тебе секој ден, и ти благодарам за тоа.

Дали ќе можам да ти вратам сè што ќе ми дадеш?

Автор: Boba Uskokovic