Сакаш да се откажеш? Пред да ја потврдиш својата одлука, запознај се со последиците од таа одлука.
Доколку го потврдиш своето откажување, на твојот комјутер ќе наместиме cookie, кој ќе ни овозможи, во текот на натпреварот (14.03 - 18.03.2016) при посета на порталот да те препознаеме и да овозможиме слободно користење на порталот, без прикажување сликички, односно контролор на играта од десна страна на екранот.
Истовремено ќе бидат одземени сите собрани поени. За жал, со откажувањето, губиш и право на награди.
Tekstot e prveeden od oficijalnata strana na Oprah.com i celta mi bese da pokazam deka vo svetski ramki poznatite licnosti ne se sramat da kazat koga boleduvaat od vakvi bolesti,sto ne e slucaj so nasite zvezdi...Tie nikogas ne priznavaat deka go imale ovoj problem...Koga ke izlezat na TV izgledaat kako da izlegle od nekoe modno spisanie,a nivnite bebinja se sekogas opisani vo superlativ...No jas mislam deka ne e se taka rozevo...Dobro bi bilo koga nekoja nasa javna licnost bi kazala nesto na ovaa tema...Mislam deka bi gi ohrabrila site majki i tie bi pocustvuvale deka ne se edinstvenite na koi toa im se slucuva...
otkako erodeno moeto dete ijas sum vo depresija ,nemam volja za nisto razocarana sum od mnogu raboti mislev poinaku anisto ne ekako so sakam jas ,ne znam dali ke izlezam od nea nemam tuka nikoj svoj sama sum a i ne odam kaj niv cesto mnogu mi e tesko koga sum sama si placam da mi pomini nervozata taka mi e i denes
биба,јас знам дека тоа е посилно од тебе..ме дрмаше и мене некој период после породување..кога немав млеко..но помина!затоа кога ке се чувствуваш така,гушни си го силно своето сонце,наполни си ја душата ............да видиш како помага!
ајде мила, гушки и бацки........мммммммм и да видам смилеу...веднаш
Tekstot e prveeden od oficijalnata strana na Oprah.com i celta mi bese da pokazam deka vo svetski ramki poznatite licnosti ne se sramat da kazat koga boleduvaat od vakvi bolesti,sto ne e slucaj so nasite zvezdi...Tie nikogas ne priznavaat deka go imale ovoj problem...Koga ke izlezat na TV izgledaat kako da izlegle od nekoe modno spisanie,a nivnite bebinja se sekogas opisani vo superlativ...No jas mislam deka ne e se taka rozevo...Dobro bi bilo koga nekoja nasa javna licnost bi kazala nesto na ovaa tema...Mislam deka bi gi ohrabrila site majki i tie bi pocustvuvale deka ne se edinstvenite na koi toa im se slucuva...
Пацувче мила, кои наши ѕвезди ти се молам? Квази ѕвезди ги викам јас. Воопшто и не ме интересира што и како ќе кажат, но не треба ние да се срамиме да признаеме дека сме во постпородилна депресија, тоа е една толку очекувана работа после породување, тука хормони се во прашање, но кај нас како и се останато и оваа работа е табу тема, а зошто? Е па што ќе рече овој, оној...искрено треба прво ние да ја скршиме таа бариера што сами сме ја создале, кога сме свесни за ситуацијата да разговараме со сопругот, најблиските, а нормално и со психијатар. колку повеќе зборувате на темата, толку полесно ќе ви биде и побрзо ќе ја надминете. Верувајте, од искуство ви зборувам.
И Бибабт ние сме тука, искупкај се мила, исплачи се, полесно ќе ти биде Полесно е кога знаеш дека тоа е нормален период низ кој секоја жена поминува, само кај некои е поизразена, кај некои помалку.
Морам да ви кажам дека јас сум една од оние што велат Ај бе ништо не ти е ќе ти помине. Едноставно само од себе ми излегува и после ќе си речам - Види смотана жената си има мака а јас ај ништо не ти е. Што да правам никогаш сум ја немала постпородилната депресија. Не ми се менувале расположенија. Првите месеци бев многу одморена и среќна. Мислам дека има влијание околината, луѓето, муабетите и бескрајните здодевни совети. Јас, мм и Мила си бевме сами без гости без мајки и свекрви божем на помош и мислам дека тоа ме правеше смирена.
taka e vo pravo ste jas sama ziveam ama sekogas se tuka za komentar od bebe za se imase komentari ne znajs ova ne znajs ona jas za niv nisto ne znam ,ni pomagaat mnogu ama i se mesaat koga mi e tuka maloto posrekna sum so nea .
ponekogas si velam glupa edna so si takva nasmej se imas zdravo pravo dete ,maz so ti e ima i poloso ama ne znam, ve citam vas i se tesam znam deka ste sekogas tuka za sovet ,fala vi mnogu .
ете гледаш...............колку е лесно,главата горе и ти е гајле што викаат од едно уво влегува,од другото излегува.....ех да можам и јас така тие што можат така полесно си минуваат, а не за срце да ставш и да се нервираш за секоја глупост гледај си го златото,сакајте со мм ти,а душманите нека пукнат поззз
постпородилна депресија се јавува поради дибалансот на хормоните и уште повеќе поради тероидната жлезда.Значи за време на бременоста настанува пореметување на хипофизата, кое е моментално доколку немате предходни проблеми со истата, и тоа кај 90% од бремените жени.Кај некои е моногу изразено, кај некои е неприметно. Е сега кога ќе се породите го имате она цесто менување на расположенија, па се цувствувате несакано, незаштитено незнаете што и како, не сте задоволни самите со себе, паничите и тоа е нормална и слаба варијанта на постпородилна депресија. Појаката варијанта е кога имате проблем со бебето, одбивност кон него јако срце биење незаинтересираност, нерасположеност и еден куп на работи.Е сега после 6 месеци работите полека стивнале хормоните се балансирале, не целосно ама не е како на почетокот и хипофизата си се враќа во нормала. Јас бев среќна што немав ни тронка од депресија, а додека бев бремена често размислував за тоа. некако периодот од 1 година додека бев 24 часа со бебето ми помина многу бргу. е сега јас сум познат шетач така да обавезно бевме кај некоја од бабите или количката и надвор.
Ајде малку посвети си време и на себе. Излези малку прошетај, или читај некоја добра книга дури малечкото спие. Опкружи се со пријатели и најблиски. Направи си топла купка и уживај во неа. За се има време и се се постигнува, сега си важна ти и малото и никој друг (ај може и мм). Јас многу плачев во тој период, онака од немукает што се вели. Го проверував син ми дали дише дур спие. ( и тоа е еден симптом - претерана грижа за детето) Ама помина. Си излегував со малото на прошетка и се враќав полна со енергија. Само напред
_____________________________
Zivej kako sto mozes koga veke ne mozes kako sto sakas... vazno zivej...
Vaka moze e malku glupavo ama mene mi se slucuva nesto cudno iako od sekogas najgolema zelba mi bese da imam dete seaga sum kako izgubena ai gledam samo da izlezam od doma koga spie da me fati vozduh, samo placam koga ke pomislam na se sto bilo porano kako nekoja nostalgija neznam kako ljubovta megu mene i mm da se deli nemozam da opisam mozda e normalno ama ne mi lici na mene taa sto se mavase u gradi deka celo vreme ke si go drzi bebeto i ke go guska.Isto taka me faka strav za koga ke se sredime kako k ebide dali ke imam vreme za sebe i drugo nesto ne mi e jasno ednostavno. Pa kako vi bilo vas mozete tuka da raskazete jas bev iskrena slobodno mozete i da me osuduvate
ИЗВОРНА ПОРАКА: Rossana
Te razbiram gvenda, i jas bev isplasena i zbuneta prvite nedela dve. Koga onaa malo bebcence go drzis vo race si mislis deka celiot svet e pregolem i preopasen za nego, se cuvstvuvas bezmokno i isplaseno. Mazite se menuvaat posle raganjeto na bebeto, se cuvstvuvaat zapostaveni, no i toa se sreduva za edna do dve nedeli. Sekako deka ke imas vreme za tebe i za mas ti. Zamisli samo kolku ke bide ubavo sega koga ke se podzatopli vremeto ti, mas ti i bebusot vo kolicka ke se setate... Jas bev mnooooogu isplasena, mi bese strav i peleni da menuvam, majkami doagase i i gi menuvase pelenite na Sara, eheee koga ke potporasne i koga ke bide mesec ipol da vidite samo sto ve ceka, ke pocne da vi guga, pa koga ke napolni dva meseci ke vi se nasmevnuva, eve Sara denes polni tri meseci i veke 5-6 dena se kikoti na glas.
Samo uzivaj mila Stravot brgu ke pomine, te ocekuvaat prekrasni momenti.
_____________________________
There are two ways to live your life. One is as though nothing is a miracle. The other is as if everything is."......А.А
Гвенда мила, не се секирај, нормално е после породувањето да се чувствуваш така, расположението е променливо, час си среќна, а час ти иде да плачеш. Мене не ме фати постпородилна депресија, ама пред да ме пуштат од болница, колку што сакав побрзо да си одам, исто толку и не сакав, затоа што не знаев дали ќе можам да се снајдам со бебушот и плус со сите други околу мене, што знам дека ќе доаѓаат, секој ќе ми кажува по нешто, уф мислев дека ќе полудам. Првите неколку дена кога се вративме дома, само плачев, а и сама не знаев зошто. Но после тоа се се средува, и ќе бидеш пресреќна што имаш такво мало, мило, најмило, најубаво бебе. Не грижи се, мораш позитивно да мислиш, сама најмногу ќе си помогнеш
_____________________________
Life is not the amount of breaths you take, it''''''''s the moments that take your breath away
fala na poddrskata Se trudam da mislam pozitivno i vo razlicni delovi od denot sum super a vo nekoi katastrofa so majka mi sum skoro celo vreme bidejki mm odi na rabota, a taa znaete od starite vreminja neke ni da cue deka ima nesto kako depresija, pa taka jas i kazuvam ona ne sfaka ama bitno si se iskazuvam mm me pazimnogu ama jas kako da go izbegnuvam od strav deka nemozam celosno da mu se posvetam ajde ke pomine mora stiskam zabi i teram posebno mi e tesko koga neznam sto i e koga kenka i samo cica vecerva slabo spiese i sum umorna toa plus me opteretuva
uf postporodilna depresija. ne sum sigurna dal ime fati klasicna depresija ama ima momenti koga me faka ludilo. se porodiv pred 2.5 meseci i dosta cesto mi se slucuvase da placam prvite nekolku nedeli, neznam tocno zosto, se r astrevozuvav za gluposti, koga bebusot kenka ili place, zatoa sto saka mnogu vo race. sekogas koga ke se rasplace i mu treba podolgo vreme da se smiri si mislam deka mene ne me biva, deka neznam sopstvenoto dete da si go smiram i posebno navecer pred spienje ako place podolgo potoa me faka nekoja strasna melanholija i me drzi edno 2 dena sigurno :). mislam deka e donekade normalno pogotov za prvo dete.
уште не можам да ја пребродам оваа постпородилна депресија, толку многу ме има зграпчено што не знам дали воопшто ќе успеам да ја поминам без последици...се плашам дека ќе си го растурам бракот...не можам да се контролирам и многу се нервирам што мм не може да го сфати тоа, туку само долева масло на огнот (со коментарите од типот да не ти фали нешто во главата, не си при себе, под итно на лечење, хистерична си, ти нема спас, оди напиј се апче за смирување), ме вади од контакт неговото неумеење да ме сфати и ми се чини навистина полудувам, почнувам да чувствувам омраза, гнев... најлошо од се е што сум мажена далеку од дома и не можам да си направам убав муабет со никој од тука, толкав им е капацитетот на луѓето што се околу мене(никогаш не прочитале ништо, ниту пак се потрудиле да се информираат)... дали навистина ќе полудам Ве молам за совет..
_____________________________
Никој не може да го осуди мојот избор, ниту моето мислење. Затоа што никој не ги пробал моите чувства, ниту моите болки.
Мораш да се смириш мајка на Мартин, помисли дека со тоа што се нервираш ти, го вознемируваш и бебето. Земи си Б6 витамин, не е штетен при доење, смири се, читај, чисти низ дома, повеќе одмарај и избегнувај кавги. Што да ти кажам освен дека е минлив период, нормален во секој брак...само треба да се издржи
_____________________________
When I'm good, I'm very good, but when I'm bad, I'm better.
најлошо од се е што сум мажена далеку од дома и не можам да си направам убав муабет со никој од тука,
истото и мене ми се случува и јас сум далеку од дома, далеку од моите родители,сестра ми,пријателите...многу ми недостигаат утеха си најдов во моето -кога сме сами сум најсреќна за нови пријателства мислам дека не можам да стекнам затоа што не можам да го отворам срцето за други луге и не можам да се помирам со тоа дека сега ова ми е дома,а не кај мама и тато
_____________________________
Само едно нешто е поубаво од тоа да бидеш жена, а тоа е да бидеш МАЈКА
Martin's mom пробај да одмараш колку што можеш. Спиј кога бебето спие, не се обидувај да постигнеш се, некои обврски едноставно побарај некој друг (мм, свекрва) да ги завршат. Одвој време за себе, дотерај се, нашминкај се и излези, прошетај по продавниците, појди на фризер, седни некаде на кафе, посети некоја пријателка. Мораш да почнеш да се чувствуваш добро со самата себе за да бидеш добра и за твоето бебе. Мораш да разговараш со партнерот, мораш да поминуваш малку време и со него. Откако ќе заспие бебето нарачајте пица, седнете и гледајте филм заедно, разговарајте, гушкајте се. Исто така, најди некој со кого ќе разговараш, ќе разменуваш искуства, ако нема таков во твојата околина, РР е секогаш тука за тебе и сите нас. По пп ке ти пратам мој контакт, ако сакаш да разговараме. Можеби ти изгледа дека во моментот не ти е дојдено до ништо од горе наведеното но мораш да вложиш напори за да излезеш од маѓепсаниот круг на депресијата.
_____________________________
There are two ways to live your life. One is as though nothing is a miracle. The other is as if everything is."......А.А
Леле Тања се имаш напишано ко што треба, јас имам желба за сето тоа, но не наоѓам разбирање..а+ тоа моето бебе спие многу малку, ноќта по 5-6 часа, а преку ден еднаш и тоа по пола час и е само на цицање ММ оди на работа по 12 часа и кога ќе си дојде е преуморен и вели дека не му е до ништо, а јас со душа го чекам да му изнакажам се оти нема со кој да си правам муабет и затоа за него сум неподнослива и напорна... а пак на свекрва ми да и речам да ми го почува за јас да излезам да прошетам па тоа нема шанси, ќе ми рече Аха не можам да го чувам, мислиш јас шетав ко бев како тебе... Нема одмор за мене, се откажав од убавите работи и она што ме правеше среќна, единственото убаво нешто ми е Мартин...и се разбира РР Ах, колку ми фали муабет...
_____________________________
Никој не може да го осуди мојот избор, ниту моето мислење. Затоа што никој не ги пробал моите чувства, ниту моите болки.
Ако продолжиш така си штетиш не само на самата, туку и на бебушот. Земи си бедоксин за смирување и не се нервирај. Свекрва ти ако не сака да го чува, излезете заедно со бебушот, кога е топло времето со количка отидете во парк, а ако не е погодно за шетање тогаш со такси,сигурно имаш некој пријатели или роднини таму, макар и подалечни да се, ќе размениш мисли. Потсети се на работите кои те правеле среќна и пробај да направиш нешто од нив. Ајде мила мораш да го препродиш ова, сега бебушот расте, а како расте се поинтересен ќе станува, ќе гуга, ќе се смее, еднаш да ти се насмее, се ќе заборавиш, верувај ми
_____________________________
Life is not the amount of breaths you take, it''''''''s the moments that take your breath away
Мислам дека хормоните се само дел од приказната за постпородилната депресија. Сепак мајчинството одеднаш носи таква вртоглава промена во животот, целосно како да ни се менува сопствениот идентитет. Центарот на светот веќе не сме си самите туку (барем во тој првичен период... море и за понатаму ) ни е детето. Ни се менувааат и телото и навиките и начинот на размислување. Размислете во колкава мера времето што до тогаш сте го користеле за себе и своите потреби е сега посветено на детето, на мајчинството. Ми се чини дека психолошки е навистина огромна промена, не само хормонално, паѓање на естроген и слично. Посебно што почетокот е навистина тежок, болки при доењето, неспиење, немање време за себе (некои дури ни до WC не можат да отидат на почетокот) особено е тешко за тие што немаат помош. Болки од царски рез, од епизиотомија ... И не само животот туку и ние сме се смениле толку многу за толку кратко време, значи веднаш штом се роди детето, нема време за подготовка. Менталниот склоп кај голем дел од мајките не е подготвен за толку краток период да ја прифати таа промена на идентитетот така глатко. Мислам дека во денешно време тоа е многу поизразено бидејќи нашите мајки, баби, прабаби некако од многу помали ги имале усвоено тие работи, она што ги чека како мајка. Животот на жената се вртел околу домот (не дека сега сме многу далеку од тоа, но сепак имаме кариери, време за себе, за дружби, социјален живот). Одеднаж сме ние од вработени жени на 9 месеци (не сум да се скрати породилното отсуство, да не ме сфатите погрешно) дома на породилно со сосема нови обврски и нов живот. Затоа ми се чини дека во денешно време е потешко и поголеми се шансите за постпородилна депресија, токму поради наглото менување на идентитетот. И се согласувам со сите горенаведени постови.
Мислам дека хормоните се само дел од приказната за постпородилната депресија. Сепак мајчинството одеднаш носи таква вртоглава промена во животот, целосно како да ни се менува сопствениот идентитет. Центарот на светот веќе не сме си самите туку (барем во тој првичен период... море и за понатаму ) ни е детето. Ни се менувааат и телото и навиките и начинот на размислување. Размислете во колкава мера времето што до тогаш сте го користеле за себе и своите потреби е сега посветено на детето, на мајчинството. Ми се чини дека психолошки е навистина огромна промена, не само хормонално, паѓање на естроген и слично. Посебно што почетокот е навистина тежок, болки при доењето, неспиење, немање време за себе (некои дури ни до WC не можат да отидат на почетокот) особено е тешко за тие што немаат помош. Болки од царски рез, од епизиотомија ... И не само животот туку и ние сме се смениле толку многу за толку кратко време, значи веднаш штом се роди детето, нема време за подготовка. Менталниот склоп кај голем дел од мајките не е подготвен за толку краток период да ја прифати таа промена на идентитетот така глатко. Мислам дека во денешно време тоа е многу поизразено бидејќи нашите мајки, баби, прабаби некако од многу помали ги имале усвоено тие работи, она што ги чека како мајка. Животот на жената се вртел околу домот (не дека сега сме многу далеку од тоа, но сепак имаме кариери, време за себе, за дружби, социјален живот). Одеднаж сме ние од вработени жени на 9 месеци (не сум да се скрати породилното отсуство, да не ме сфатите погрешно) дома на породилно со сосема нови обврски и нов живот. Затоа ми се чини дека во денешно време е потешко и поголеми се шансите за постпородилна депресија, токму поради наглото менување на идентитетот. И се согласувам со сите горенаведени постови.
ПОТПИШУВАМ! ама, сметам дека кај нас за постпородилната депресија е најмногу виновна традицијата: 40 дена, поделбата на женски и машки работи, па да се слуша свекрвата/мајката, па моралу ручек на маса да се има...
se e tocno saturn se soglasuvam so tebe eve jas sum veke 25 dena porodena i uste sum u haos neznam dali ke se sredam nekogas a majka mi e tuka non stop i spie kaj nas samo sto ide na rabota po nekolku saati vo denot bidejki e nastavnicka i za toa imam sreka ama dzabe so bebeto moram jas koga place ela pa smiri ja eve vcera ic nekese daspie i cel den i cela vecer pa sabajleto koa ostanav sama koa me fati eden strav ajde odma ja viknav tetka mi i nadvor ja setav dva saati i seg aspie ama vecer so ke opravi neznam nemam red nikakov ni mesto kade spieme kade ke ni dojde tamu epten se menuva zivotot i zatoa e se taka
и да видам смилеу...веднаш
Полесно е кога знаеш дека тоа е нормален период низ кој секоја жена поминува, само кај некои е поизразена, кај некои помалку. 
тие што можат така полесно си минуваат, а не за срце да ставш и да се нервираш за секоја глупост
-кога сме сами сум најсреќна 
) ни е детето. Ни се менувааат и телото и навиките и начинот на размислување. Размислете во колкава мера времето што до тогаш сте го користеле за себе и своите потреби е сега посветено на детето, на мајчинството. Ми се чини дека психолошки е навистина огромна промена, не само хормонално, паѓање на естроген и слично. Посебно што почетокот е навистина тежок, болки при доењето, неспиење, немање време за себе (некои дури ни до WC не можат да отидат на почетокот) особено е тешко за тие што немаат помош. Болки од царски рез, од епизиотомија ... И не само животот туку и ние сме се смениле толку многу за толку кратко време, значи веднаш штом се роди детето, нема време за подготовка. Менталниот склоп кај голем дел од мајките не е подготвен за толку краток период да ја прифати таа промена на идентитетот така глатко. Мислам дека во денешно време тоа е многу поизразено бидејќи нашите мајки, баби, прабаби некако од многу помали ги имале усвоено тие работи, она што ги чека како мајка. Животот на жената се вртел околу домот (не дека сега сме многу далеку од тоа, но сепак имаме кариери, време за себе, за дружби, социјален живот). Одеднаж сме ние од вработени жени на 9 месеци (не сум да се скрати породилното отсуство, да не ме сфатите погрешно) дома на породилно со сосема нови обврски и нов живот. Затоа ми се чини дека во денешно време е потешко и поголеми се шансите за постпородилна депресија, токму поради наглото менување на идентитетот. 
Испечати
