baby_bump
|
Па не знам можеби ќе звучи премногу грубо,.....но навистина се чувствувам како прегазено гомно.
Баш поради тие митови и неколку постови и тврдења кои што ги читам овде, не можам да се начудам и да им честитам на сите најсреќни мајки кога го гледаат и чуваат своето новородено чедо, без ниту една негативна емоција, кои не се уморни и нервозни, кои се супер мајки.....но ете јас, не сум најсреќна мајка кога по којзнае кој пат во текот на ноќта ќе морам да станам да и дадам да јаде, не не се чувствувам убаво кога мене ми се спие а таа решила дека ќе си игра и гука, 2 часа во текот на ноќта................... не не се осеќам исполнето кога ќе констатирам дека немам време ни да отидам да се шишам, а не да одам на кафе со пријателки, еве веќе 4 месеци....
Немам воља за ништо, едноставно од една темпераментна исполнета личност, се претворам постепено во зановетало, несредена, неиспеглана, по цел ден трчај по детето, прави млеко, миј садови, пери, пеглај, чисти, прави ручек,... бла бла, можеби јас не сум добра мајка? не навистина теба да си признаеме а не да глумиме супер жена и мајка, породувањето и бебето ме истоштија и јас навистина сум во депресија, можеби не е постпородилна, но депресија е, и некогаш немам позитивни емоции спрема ова мало невино суштество, еве не ми е срам да си кажам .......
Секоја чест на некои што не сакаат да се одморат и наспијат убаво, што не сакаат да излезат на чаршија 2 часа и да го пуштат мозокот на пасење..... јас не сум толку силна, мене ми треба одмор, време за себе, секс преку една вечер, високи штикли, фризура и шминка.
< Поракaта ја уредил baby_bump -- 5.3.2011 16:09:52 >
|
) ни е детето. Ни се менувааат и телото и навиките и начинот на размислување. Размислете во колкава мера времето што до тогаш сте го користеле за себе и своите потреби е сега посветено на детето, на мајчинството. Ми се чини дека психолошки е навистина огромна промена, не само хормонално, паѓање на естроген и слично. Посебно што почетокот е навистина тежок, болки при доењето, неспиење, немање време за себе (некои дури ни до WC не можат да отидат на почетокот) особено е тешко за тие што немаат помош. Болки од царски рез, од епизиотомија ... И не само животот туку и ние сме се смениле толку многу за толку кратко време, значи веднаш штом се роди детето, нема време за подготовка. Менталниот склоп кај голем дел од мајките не е подготвен за толку краток период да ја прифати таа промена на идентитетот така глатко. Мислам дека во денешно време тоа е многу поизразено бидејќи нашите мајки, баби, прабаби некако од многу помали ги имале усвоено тие работи, она што ги чека како мајка. Животот на жената се вртел околу домот (не дека сега сме многу далеку од тоа, но сепак имаме кариери, време за себе, за дружби, социјален живот). Одеднаж сме ние од вработени жени на 9 месеци (не сум да се скрати породилното отсуство, да не ме сфатите погрешно) дома на породилно со сосема нови обврски и нов живот. Затоа ми се чини дека во денешно време е потешко и поголеми се шансите за постпородилна депресија, токму поради наглото менување на идентитетот. 
znaci moe mislenje e deka ako vi se sluci depresija ke se sluci ili mozebi i nema da se sluci( kako sto ne mi se sluci mene po prvoto poroduvanje ama zatoa za vtoroto ne drmna salam) i sedele doma 40 dena ili ne,imale svekrvi doma ili ne,imale pomos ili ne nema nikakva vrska so depresijata,toa e priroda na koja nie ne mozime da vlijaeme
, чувствувам грижа на совест ако го ставам на само еден саат, ми се чини дека пропуштам многу тогаш, се ме нервира буквално се, плачам за се и сешто а последнава недела сум со диазепам своеволно заради нервози од други причини,мм за ништо не разговара со мене, сеуште и бара на мајка му ручек да му стави и вечера да му зготви како јас да не постојам како да нема жена ( ова кога го прашав добив одговор дека јас сум го чувала 
Испечати
