Кога во главата почнуваат да ми навираат слики,зборови и ситуации кои сакам засекогаш да ги заборавам,е тоа е еден од оние денови кога сакам да се свиткам во клопче и молчам.Бура од емоции,тага,вина,милион прашалници и ниту еден одговор.Силно верувам дека во животот се искупуваш за сопствените гревови,ама што тоа јас направив за да ја носам оваа болка во мене?!?! Каков грев имам направено за да стојам пред одлуката дека едно дете треба да се изгуби,во обид да се спаси другото,за на крај да ги изгубам и двете ?!?! Колкаво е тоа срце што секој ден ја носи болката дека мајчиното тело ги отфрли сопствените деца ?!?! Нели е преголем овој терет за еден обичен смртник? Како да ги заборавам миговите кога без ниту еден збор гушнати плачевме ? Како да ја заборавам болката во погледот на маж ми во мојот празен стомак? Како да ја избршам сликата од неговата силуета ,потпрен на болничкиот прозор,радувајќи се на туѓата среќа,а немо патејќи за сопствената несреќа? Како да ги заборавам нежните голицкања и удирања на моите две мали душички кои не доживеав да ги видам ??? Милиони прашалници во мене без одговор.Е ова е еден од тие денови кога единствено ми преостанува да пуштам солзите да се тркалаат по моето лице,па потоа да станам,нацртам насмевка и продолжам понатаму, зашто ништо друго и не ми преостанува.