Поезија на Кети Николоска

На прсти пополека, внимателно,

како да сум некој крадец,

чекорам тивко, нечујно,

со душа на преплашен врабец.

Се плашам од мисли убави,

се плашам од мисли лоши,

се плашам од луѓе сурови,

Се плашам од зависта,

 времето што го троши.

Сакам спокој,

во  души- храмови,

сакам сонце,

од земјата- дарови,

сакам почит,

да бега од мене стравот,

сакам на убавината,

да не и дојде крајот.

Ајде дојди, приближи се,

врати ја мојата верба,

нека немирот исчезне,

не сакам  повторна средба.

Автор: Кети Николоска - Прилеп

11.05.2020год.