Живееме во општество во кое мизогинијата тивко, но упорно се храни со стравот и молкот на жените.

Насилството врз жените не е само физички удар, тоа е печат на една болна култура што се пренесува од генерација на генерација. Сценариото е старо колку и времето, татко кој ја удира мајката, син кој расте во таа сенка и потоа станува човек што своите лични демони и фрустрации ги лечи врз жената што тврди дека ја сака.

Трагедијата е двојна. Жената ја трпи болката, а децата се безгласни сведоци кои ја впиваат траумата како сунѓер. Детето што расте во дом на насилство не слуша само караници и плач, туку учи „шема“ на љубов во која шамарот е начин на „доказ“. И токму тоа дете, кога ќе порасне, често ја репродуцира истата приказна.

Жената која ќе се најде во ваков циклус има само еден пат, да се избори за себе. Молчењето не е храброст. Трпението не е љубов. Излезот почнува со гласно „доста е“. Треба да се побара помош од институции, од организации, од пријатели, од секој што ќе ? подаде рака. Затоа што секое молчење го легитимира насилникот и му дава сила повторно да удира.

А за мажите што мислат дека со ,,шамар” лечат рани од сопственото детство, вистината е дека со тоа само создаваат нови жртви. Ако татко ти бил насилник, тоа не е алиби, туку причина да бидеш различен. Да ја скршиш таа проклета шема, да не бидеш продолжена рака на неговата омраза.

Насилството врз жените не е приватна работа. Тоа е јавен срам. И додека молчиме, додека затвораме очи, додека ја префрламе вината врз жената што „трпела“, учествуваме во злосторство.

Затоа оваа колумна е повик. Жени, станете! Мажи, освестете се! Општество, отвори ги очите! Инаку, ќе продолжиме да живееме во круг во кој мажите ги наследуваат шамарите од татковците, а жените го плаќаат највисокиот данок, а тоа е сопственото достоинство и живот.