Вистина или заблуда?

Одредени фрази поврзани со родителството толку се одомаќиниле што не размислуваме дали и колку се вистинити. Така е и со оваа фраза. Не постои никакво правило по кое малото дете е мала грижа, а големото дете голема грижа. Секоја развојна фаза во растењето на детето има одредени предности, но и маани, стапици, искушенија...

Единствено што може да се каже е дека ризиците и искушенијата во подоцнежниот развој се поопасни. Многу родители се жалат дека во периодот на пубертет потполно го губат контактот со своите деца. Повеќе не знаат со кого се дружат нивните тинејџери, каде излегуваат и како го поминуваат слободното време...

Меѓутоа, кога родителите би успеале со детето да воспостават таква комуникација за тоа во нив да гледа вистински соговорници – кои нема да осудуваат, критикуваат, навредуваат кога ќе им го каже искрено своето мислење...и низ големите искушенија ќе се поминува со помала грижа.

Дали детето додека е мало ќе ви биде – мала грижа, а кога ќе порасне – голема грижа, многу зависи од вас. Вистината е дека треба што побрзо да ги усвоите принципите на заедништво, додека се децата сосема мали.

Тие принципи, кои на извесен начин се превентива на можни проблеми со децата кога ќе пораснат се: постојано “слушање” на детето, чувствување на неговите моментални потреби и вредности, двонасочна комуникација во форма на дијалог (а не исклучиво родителски монолог), покажување толеранција и разбирање, со истовремено задржување на родителскиот авторитет. Не е лесно, но е возможно.