Во свет каде сe почесто се бара униформност: сличен изглед, иста амбиција, идентична среќа, прашањето „колку си поинаков/а од другите?“ не звучи како навреда, туку како предизвик. А можеби дури и како таен комплимент.

Разликата не е грешка, туку код

Секој човек носи во себе уникатен „внатрешен отпечаток“ - начин на размислување, емоционална архитектура, ритам на соништата. Тоа не е случајно. Биолошки, не постои двојник кој чувствува, сака и се плаши на ист начин како вас. Психолошки, секоја разлика е алатка за преживување – светот нема потреба од копии, туку од варијанти.

Зошто се плашиме да бидеме поинакви?

Се учиме од мали нозе да се вклопиме, да не бидеме „прегласни“, „пречудни“ или „премногу“. Но токму тие „премногу“ се нашата суштина. Стравот од осуда е човечки, но уште полошо е да се изгубиме себеси во обидот да бидеме како сите.

Поинакви не значи дека сте сами

Да се биде поинаков не е исто што и да се биде сам. Всушност, луѓето што најмногу се истакнуваат, уметници, иноватори, мислители, честопати се чувствувале како надворешни во светот, пред да го променат. Понекогаш, потребно е време другите да го разберат вашиот јазик или вие да сфатите дека не морате секогаш да се преведувате и објаснувате.

Препознајте ја вашата „разлика“

• Ако чувствувате нешто подлабоко – тоа е чувствителност, не слабост.
• Ако мислите поинаку – тоа е креативност, не заблуда.
• Ако не припаѓате на одредена „норма“ – тоа е вашата слобода, не вашиот товар.

Да се препознаете себеси значи да го прифатите сето она што ве издвојува, не како недостаток, туку како потпис.

Светот го менуваат токму тие што се различни

Историјата ја менувале луѓето што не оделе по патеките, туку ги создавале. Нивната „поинаковост“ била нивниот компас. Иако често биле разбрани дури по смртта, нивната искреност кон себе останала непроменета.

Ако некогаш се почувствувате како да не припаѓате, можеби едноставно сте родени да припаѓате на нешто што сè уште не постои.