Ова прашање ме следи одамна. Често размислувам, што е тоа што нe прави храбри?

Дали храброста е некакво “митско” чувство на непобедливост, состојба во која стравот исчезнува или пак таа се раѓа токму во моментите кога сме најисплашени, но сепак избираме да не застанеме?

Јас лично верувам дека храброста не е отсутност на страв. Напротив, ако не чувствуваш страв, тогаш не си ниту свесен за ризикот, ниту за тежината на одлуката. Тоа не е храброст, туку непромисленост. Вистинската храброст, според мене, се појавува во мигот кога го прифаќаш стравот како природен дел од себе, но одлучуваш да не му дозволиш да биде твој ,,господар”.

Мислам дека стравот е тука со причина,тој не предупредува, не чува и не прави внимателни. Но токму тогаш, во таа напнатост, ни се отвора можност да избереме: ќе го слушнеме ли тој глас и ќе останеме заробени во него или ќе го надминеме и ќе зачекориме напред?

Храброста значи да продолжиш и кога колената ти се тресат, кога умот ти вели „не можеш“, а срцето ти чука како да сака да избега. Тоа е избор, да не дозволиш стравот да владее со тебе.

Да го земеме примерот на Т.Б. (36). Тој со години се плашел да преземе иницијатива на работа, молчел дури и кога видел неправди. Но еден ден, кога негов колега бил неправедно обвинет, Т.Б. стана и јавно го одбрани. Гласот му се тресеше, рацете му беа влажни, но зборовите му беа јасни. Тоа беше храброст, не затоа што стравот исчезна, туку затоа што не го спречи.

На крајот, храброста е повеќе од победа над стравот, таа е победа над сопствената немоќ. Тоа е моментот кога велиш: „Да, се плашам. Но сепак ќе го направам тоа.“

И токму тогаш, во таа најчовечка борба, се раѓа вистинската сила.