Поезија од Марија Симоноска

Се разбудив од својот немир.

Се разбудив од своето црнило и гнивило,

од кошмарот свој бенигнен, скржавен.

Се разбудив од оклопот студен, мрачен,

несветол и непроѕирлив.

Се разбудив од својот неспокој и тага,

завиткани  насмевки од мрежеста јама.

Се разбудив од завојот завиен

врз мојата глава, душа и срце.

Ѕидините и солзите веќе ги нема,

се разбудив јас веќе сега.

Се разбудив во својот спокој, цврстина и вистина.

Во својата чистина, непроболот и ведрина.

Се разбудив како птиците

кои летаат широко низ небото,

како птиците кои пеат во бескрајот

на надежта и спокојот.