Родителството често се прикажува како врвно исполнување, како момент на длабока радост и бескрајна љубов.

Тоа навистина е така,  но родителството не е само тоа. Заедно со првиот плач на бебето, со првата насмевка и првиот допир, многу родители првпат го слушаат и тивкиот глас на вината. Таа не доаѓа од детето, доаѓа од внатре. Од стравот да не згрешиме, од очекувањата, од споредбите со другите родители.

И токму тоа е реалноста за која ретко се зборува.

 

Зошто се јавува чувството на вина?

Вината кај новите родители е често производ на несоодветни и нереални очекувања во одредени ситуации и од себе и од партнерот, но и од општеството. Социјалните мрежи, јавните говори иа експерти и други родители, ја засилуваат илузијата дека „добрите родители“ секогаш знаат што прават, се справуваат смирено, се жртвуваат без отпор, а нивните деца секогаш се насмеани и мирни.

Реалностн често е спротивна: ненаспани ноќи, конфузија, емоционални падови и дилеми без одговор.

 

Вината може да изгледа вака:

• „Го доев само три месеци – дали сум лоша мајка?“
• „Сакав малку време за себе – зарем тоа значи дека не го сакам доволно детето?“
• „Се извикав од умор – дали го трауматизирав?“
• „Партнерот ми се чувствува запоставено – дали сум неуспешен родител и сопруг/а?“
• „Другите родители изгледаат како да им оди лесно – што не е во ред со мене?“

Ова се мисли што многу родители ги имаат – но ретко ги изговараат.

 

Зошто е важно да зборуваме за вината?

За ова е важно да зборуваме за да не се заглавиме во илузијата дека сите други се снаоѓаат само вие не. Ако не зборуваме отворено за вината, ако не се препознае и не се поработи на тоа како проблем, може да се претвори во хроничен стрес, анксиозност или чувство на неадекватност. И најважно со тоа ја добивате заслужената поддршка, а не идеализација.

 

Што можете да направите?

1. Препознајте ја вината како нормална емоција
Не значи дека сте лош родител, значи дека ви е грижа. Но вината не е доказ за неуспех. Таа е гласот што треба да се слушне, но не и секогаш да се следи.

2. Поставете си реални очекувања
Нема „савршено мајчинство“ или „савршено татковство“. Секој ден учите, и тоа е доволно. Понекогаш ќе згрешите, но и тоа е дел од растењето, вашето и на детето.

3. Поврзете се со други родители
Разговорите со други што минуваат низ истото носат олеснување. Најчесто ќе откриете дека не сте сами во своите мисли и стравови.

4. Барајте поддршка, а не дозвола за да направите нешто
Дали се сомневате дека сте„доволно добри“? Поставете го прашањето, но на вистинско место, кај психолог, педијатар, партнер или доверлива личност.

 

Да се биде родител е човечки, не божествено

Ќе има денови кога ќе бидете трпеливи. Но ќе има денови кога ќе се скршите, кога ќе се прашувате дали оваа улога е преголема за вас. Но сето тоа е во ред и е дел од вашето развивање и ратење како родители.

Вистинските родители не се совршени. Тие се тука и кога се уморни, и кога грешат, и кога се прашуваат. Љубовта не се мери со тоа дали секогаш знаете што правите, туку со тоа дали се трудите, повторно и повторно.