Во време на паметни телефони, брзи одлуки и уште побрзо заборавање, останува едно сигурно место каде животот тече побавно и среќно – во кујната, прегратката или зборовите на баба.

Нејзината мудрост нема „гаранција“ со печат, но има тежина што ниеден Google резултат не може да ја понесе.

Нејзиното знаење не доаѓа од книги

Баба нема диплома за родителство, но знае точно кога едно дете е гладно, а кога му е само тешко на душата. Не знае што значи „емотивна интелигенција“, но ја поседува во секоја клетка. Не користи термини како „медитација“, но ја практикува додека меси тесто во тишина, без брзање.

Баба не нуди решенија, таа те насочува

Кога ќе и се пожалиш, таа нема веднаш да даде совет. Ќе те погледне со тишина. Ќе те понуди со супа. Ќе каже: „Остави да прележи.“ И баш таа реченица, толку едноставна, ќе те смири повеќе од 100 мотивациски цитати на интернет.

Сеќавања што не се бришат

Детството кај баба мириса на пита што ја сече со конец, на шепоти со грејна ламба и на зимски денови кога таа ве покрива иако веќе сте покриени. Тоа не се само спомени – тоа се темели. Затоа велат: ако си имал баба што те сакала безусловно, имаш вградено чувство на сигурност до крајот на животот.

Старомодно, но засекогаш точно

Можеби ќе ви каже дека не се оди на гости со кратки ракави во зима. Или дека не се носи леб наопаку. Ќе ве прекори ако не сте јаделе доволно. Ќе ве праша зошто сте слаби или зошто сте премногу слаби. Но зад сите тие ситници стои нешто едноставно: грижа што не бара ништо за возврат.

Баба знае што ни фали и кога ние не знаеме

Таа знае кога треба да ти го допре образот, кога да те остави на мир, кога да ти даде паричка „тајно“, и кога да ти каже: „Не се секирај, ќе помине.“ Не затоа што има решение за сè, туку затоа што нејзиниот глас сам по себе лечи.

Баба знае најдобро, не затоа што е безгрешна, туку затоа што сака со сè што има. И тоа е знаење што не застарува.