|
vezilka RR -> HLA типизација (5.2.2010 8:52:41)
|
The human leukocyte antigen system (HLA) е името на главниoт хистокомпатабилниот комплекс (MHC) кај луѓето. Суперлокусите содржат голем број на гени поврзани со функцијата на имунолошкиот систем кај луѓето. Оваа група на гени се наоѓаат во хромозомот 6, со шифрирана клеточна површина антиген-претставувајќи ги протеините и многу други гени. HLA гени се човечки верзии на MHC гените кои се наоѓаат во најголем број 'рбетници. Протеините на одредени кодирани гени се исто така познати како антигени. Најзначајно е нивното историско откритие како фактори во органската трансплантација. Главните HLA антигени се основните елементи за функцијата на имунолошкиот систем. Различни класи имаат различни функции. HLA имаат различни улоги. Тие се важни во одбраната од разни болести. Тие можат да бидат причината за одбивање на орган при трансплантација. Тие може да заштититат или напротив да не успеат да заштитат од рак . Зради нив може да се посредува автоимуна болест (примери: дијабетес тип 1).
Human leukocyte antigen system (HLA) претставуваат наследени карактеристики кои се наоѓаат на клетките. За разлика од крвните групи и Rh факторите кои се наоѓаат на црвените крвни зрнца (еритроцитите) HLA се присутни на белите крвни зрнца (леукоцитите). Постапката на утврдување на HLA се нарекува HLA типизација. Типизацијата се прави со примерок од крв и со неа се одредуваат антигени. Составот на HLA е најсложениот генетски состав во човечкиот организам сместен на пократкиот крак на хромозомот 6 и заради својата голема улога во генетската контрола на имунолошката реакција претставува важен дел од човечкиот геном. Гените кои се во составот на HLA, се организирани во класи. Класа I -гени од локусите HLA-A, HLA-B I HLA-C. Класа II – гени од локусите HLA-DR I HLA-DQ. Оние гени во класата II се се поврзани со развојот на автоимуните болест (како на пр. Дијабетис тип I). Испитувањето со кое се одредуваат антигените се нарекува HLA типизација. На секој локус со типизацијата се одредуваат две алеи, еден наследен од таткото, еден од мајката. Преклопувањето на локусите на партнерите кои се обидуваат да забременат, може да доведе до неплодност или најчесто до рани абортуси. Бременоста мора да биде препознаена како страно тело за да се активира имунолошкиот механизам. И затоа HLA копатабилноста игра важна улога во тоа препознавање (HLA-A, B, C, DR, DQ, i DP). Ако татковиот HLA премногу е сличен со оној на мајката, тогаш не доаѓа до тоа препознавање и се случува спонтан абортус или изостанивање на имплантацијата. HLA-G е единствен HLA кој излачува цитрофобластин клетки кој го сочинуваат внатрешниот слој на плацентата. HLA изотипот е важен за мајчината толеранциаја за фетусот и служи како имуносуперстант. Со други зборови служи како одбрамбен механизам заштитувајќи ја плацентата (ембрионот) од мајчините НК клетки (антитела или познати како Natural Killers односно клетки-убијци). Емриолошки татковите антигени го регулираат излачувањето на трофобластичниот HLA-G, кој го одржува балансиран односот меѓу TH-1:TH-2 излачувањето од страна на Т станицата (CD-4). Кога HLA-G го нема, тогаш нормалниот раст на трофобластот и имплантацијата на ембрионот не може да се случи. Кога мажот и жената делат неколку HLA антигени (на пр.HLA-A, B, C, DR, DQ или DP) тогаш TH-1домонира над TH-2. Тоа често предизвикува нагла неуспешна имплантација, најчесто во облик на спонтан абортус а понекогаш и како необјаснето неуспешно IVF.
|
|
|
|